Muchołapka szklana, przełom XIX/XX w.
szkło białe, przezroczyste, szlifowane, korek z kory drzewnej.
wys. 18 cm, średnica brzuśca: 14,6 cm, średnica wylewu: 2,1 cm
MRP/E/38
Dar Marii Sowińskiej
Muchołapka (mucharka, muchojerka, muchołówka) – naczynie szklane, baniaste na trzech wtopionych nóżkach z korkiem, o wydłużonej szyjce, podobne kształtem do karafki lub wazonu. Na środku mocno wgłębionego cylindrycznie do wewnątrz dna znajduje się otwór, wokół którego ścianki naczynia tworzą szeroki rowek.
Szklane muchołapki były w użyciu na ziemiach polskich, w gospodarstwach domowych od pocz. XIX w. Pożądane przez gospodarzy muchołapki stanowiły skuteczną obronę w walce z dokuczliwymi owadami. Wewnątrz muchołapki umieszczono przynętę dla owadów w postaci kawałka sera, mięsa itp., a w zagłębione dno wlewano wodę z mydłem lub z miodem.
Zwabione zapachem muchy wchodziły do środka przez otwór w dnie i najczęściej nie mogły się już wydostać z powrotem, gdyż instynktownie lecąc do światła, kierowały się w stronę zewnętrznych ścianek naczynia, w końcu tonąc w cieczy. Muchołapki produkowane przez huty szkła trafiały do sklepów w całym kraju a dzięki wędrownym handlarzom również na miejskie targowiska. Ich ceny według dawnych katalogów, wahały się od kilku do kilkunastu kopiejek.
Unikatowe dziś szklane muchołapki, odeszły w zapomnienie.