Pilzno, Muzeum Regionalne w Pilźnie

Ziemia Pilzneńska

DZIEJE ZIEMI PILŹNIEŃSKIEJ

Wchodzące w skład ziemi pilźnieńskiej wsie historycznie zawsze ciążyły ku miastu stanowiącemu lokalne centrum administracyjne, gospodarcze i kulturalne. Taki system hierarchiczny wykształcił się na tym terenie już w średniowieczu. W XIII i XIV w. miasta zakładane były w taki sposób, by stanowić lokalne centra handlowe i gospodarcze dla otaczających je wsi lokowanych niemal równocześnie na prawie magdeburskim. Wszystkie wchodzące w skład regionu miejscowości wiejskie mogą poszczycić się równie bogatą historią, co samo Pilzno.

Najstarszą wsią na obszarze dzisiejszej Gminy Pilzno są sąsiadujące z miastem od południa Strzegocice, przez wieki najściślej z Pilznem związane. Po raz pierwszy wymieniono je w dwunastowiecznym, wspomnianym już dokumencie legata Idziego z 1124 r. W 1328 r., wieś wraz z Pilznem, przeniesiona została na prawo magdeburskie, natomiast w dokumencie lokacyjnym Pilzna określona została jako wieś królewska, stanowiąca uposażenie wójtów i starostów pilźnieńskich. Dwa lata później Strzegocice weszły w skład parafii pilźnieńskiej. Według zachowanych lustracji starostwa pilźnieńskiego z 1536 r., w Strzegocicach mieścił się „folwark królewski, dwór, siedem zagród służebnych, karczma, młyn, sadzawka i dosyć łąk”. Dwór strzegocicki był miejscem pobytu kolejnych starostów pilźnieńskich, aż do czasów, kiedy to starosta Jan Tarnowski przeniósł siedzibę do centrum Pilzna, wznosząc tam własny dwór. Aż do I rozbioru Polski Strzegocice dzieliły losy Pilzna, nękane najazdami Węgrów w 1474 r., czy Siedmiogrodzian w 1657 r., podczas których zostały niemal doszczętnie spalone. Po pierwszym rozbiorze Polski austriackie władze zaborcze zlikwidowały urząd wójtowski w Strzegocicach, sprzedając wieś na licytacji. Pierwszym prywatnym właściciele tych ziem została rodzina książęca Jabłonowskich. I odtąd aż po okres II wojny św. pozostawała ona w rękach kolejnych, prywatnych właścicieli. W latach 1861-1882 jej właścicielem został Ludwik Komornicki h. Gryf. On właśnie w miejscu starego dworu wzniósł nowy wraz z rozległą oficyną, otaczając go pięknym parkiem krajobrazowym. W 1886 r. spadkobiercy Komornickiego sprzedali majątek Ignacemu Odrowąż – Pieniążkowi, a w 1914 r., wraz z ręką jego córki Marii przeszła w ręce Czesława Łopuskiego h. Ślepowron, ostatniego właściciela tych ziem. Po 1945 r. cały majątek strzegocicki został rozparcelowany, zespół zabudowań gospodarczych dawnego folwarku przejęła Rolnicza Spółdzielnia Produkcyjna. W okresie PRL-u, w dawnym dworze mieściła się szkoła podstawowa. Obecnie tereny dawnego majątku znajduje się w rękach prywatnych.

Konkretny czas powstania pozostałych wsi, wchodzących w skład dzisiejszej Gminy Pilzno nie jest dokładnie znany. Z badań historycznych wynika, iż zdecydowana większość powstała na gruncie znacznie starszych śródleśnych osad, o czym świadczą ich układy przestrzenne, które ok. XIV – XV stulecia przeniesione zostały z prawa polskiego na magdeburskie. W kilku do dziś przetrwały, związane z nim, układy zabudowy historycznych centrów oraz pasmowy układ ról. Warto zaznaczyć, że większość wsi gminnych, podobnie jak samo Pilzno, usytuowane były przy aktywnych traktach handlowych, prowadzących z Krakowa na Ruś Czerwoną i do Kijowa, bądź przy szlaku wiodącym z Sandomierza na Węgry. Nie pozostało to bez wpływu na ich znaczenie i rozwój.

Jedną z tych miejscowości były niewątpliwie Bielowy, wieś sąsiadująca bezpośrednio ze Strzegocicami. O jej początkach nie zachował się żaden materiał źródłowy. Wieś ta, jako królewska, istniała na trakcie prowadzącym z Pilzna do Jasła, prawdopodobnie już ok. 1356 r. W 1527 r., wspomniany już starosta pilźnieński Jan „Ciężki” Tarnowski, kupił w niej sołectwo należące odtąd do dóbr starościńskich. W 1530 r. mieszkańcy Bielów wnieśli do króla Zygmunta I skargę na nadmierną robociznę w strzegocickim folwarku, jaką nakładała na włościan Agnieszka Beata, wdowa po staroście Tarnowskim, dzierżawiąca dobra pozostawione przez męża. Po pierwszym rozbiorze państwa polskiego władze austriackie dokonały likwidacji starostwa pilźnieńskiego i przejęcia wsi, która stała się odtąd własnością prywatną. W 1857 r. wieś Bielowy liczyła ok. 337 mieszkańców, a znajdujący się w niej folwark należał do rodu Komornickich ze Strzegocic. Pięćdziesiąt lat później stał się własnością posagową Marii Odrowąż – Pieniążek, która, jak wspomniano, w 1914 r. poślubiła Czesława Łopuskiego, ostatniego dziedzica majątku w Strzegocicach.

Od strony południowej, ze Strzegocicami oraz Pilznem sąsiaduje Słotowa – jedna z najstarszych i najludniejszych wsi gminy Pilzno. Razem z miejscowościami Strzegocice i Bielowy odnotowana została w 1354 r. jako wieś należąca do dóbr starostwa pilźnieńskiego. Dwadzieścia lat później, za sprawą przywileju Kazimierza Wielkiego, została przeniesiona z prawa polskiego na bardziej korzystne prawo magdeburskie. Zarządzali nią kolejni, dziedziczni  sołtysi. Od końca wieku XIV byli nimi przeważnie starostowie pilźnieńscy, którzy czerpali z wykupionego wójtostwa spore korzyści finansowe. W 1810 r., pierwszym prywatnym właścicielem Słotowej, z nadania administracji austriackiej, został baron Meltzer. Dwadzieścia lat później wieś zakupiła księżna Fürstin von Woroniecka, włączając je do swojego dominium. W 1882 r. słotowski majątek z dworkiem i folwarkiem zakupili Ludwika i Jan Kochanowscy. Jednak już dwa lata później sprzedali go pochodzącym z Czech Franciszkowi i Annie Efflerom, w posiadaniu których pozostał on do 1902 r. Po tragicznej śmierci Efflera, zadłużony majątek częściowo przejęli wierzyciele, w części zaś został wykupiony przez miejscowych gospodarzy. W 1907 r. otwarto w Słotowej jednoklasową, a w 1922 r. czteroklasową szkołę powszechną. Od roku 1960 działała we wsi szkoła siedmioklasowa. Samodzielna parafia powstała w 1981 r.

Tylko trzy wsie, spośród wchodzących w skład Gminy Pilzno, posiadają parafie o czternastowiecznych metrykach. Należą do nich Łęki Górne i Dolne, Zwiernik., oraz Dobrków. Warto przyjrzeć się bliżej ich historii.

Łęki Górne i Dolne do lat 30-tych XVII w. stanowiły jedną wieś, sąsiadującą z Pilznem od zachodu, która ciągnęła się długim pasmem zagród w dolinie rzeki Dulczy. Data początków osady nie jest dokładnie znana. Analogicznie jednak do pozostałych wsi rozwijających się przy korzystnych szlakach handlowych, powstała najprawdopodobniej na prawie niemieckim, jeszcze w XIV stuleciu. Być może w tym czasie już stała się siedzibą parafii  z drewnianym kościołem p. w. św. Bartłomieja. Pierwszym znanym dziedzicem wsi był, zanotowany w źródłach XV-wiecznych, Zaklika Międzygórski h. Topór. Z czasem poszczególne części rozległej miejscowości znalazły się w posiadaniu rożnych właścicieli. W połowie XV w. spory segment wsi, wraz z kościołem parafialnym, przejęty został przez ród Stanisława Łęckiego. Kolejna część należała, jak podają źródła, do Barbary Marcinkowskiej. W tym okresie właśnie, w stosunku do poszczególnych części wsi, zaczęto posługiwać się nazwą „Laki superior – Łęki Górne”. Wyraźny podział Łęk nastąpił w 1637 r., o czym świadczą odrębne, dla obu tych miejscowości, rejestry poborowe z tego roku. Wśród wielu XVI – wiecznych właścicieli Łęk, najbardziej znaczący był ród Tarłów, a szczególnie zasłużonym jej przedstawicielem, Jan Tarło – wojewoda lubelski, kasztelan małogoski i starosta pilźnieński w latach 1555 - 1585. Jemu to najprawdopodobniej Łęki zawdzięczają najpiękniejszy swój zabytek – okazały budynek zboru ariańskiego, w którym oprócz kaplicy miała znajdować się także drukarnia i biblioteka. Na przełomie XVI/XVII w. właścicielami całych Łęk, a od lat 30-tych XVII w. górnej ich części, zostali Romerowie h. Jelita. Ok. 1638 r. Wojciech Romer ufundował kościelną prebendę p. w. św. Wojciecha oraz przytułek dla ubogich. Od końca XVII w. Łęki Górne i Dolne stanowią już oficjalnie odrębne jednostki administracyjne. Właścicielami tych pierwszych pozostali nadal Romerowie, następnie zaś Lubienieccy, przekształcając budynek zboru na dwór ziemiański. Niewykluczone, że obiekt ten był w posiadaniu tego rodu jeszcze w początkach wieku XIX.  W połowie stulecia majątek w Łękach Górnych przeszedł we władanie Bobrowskich. Do Rodu Lubienieckich należała w połowie XVIII w. najprawdopodobniej także  część Łęk Dolnych. W 1777 r. prawo własności przejął ród Rylskich h. Ostoja. W 1795 r. wieś przeszła w posiadanie Michała i Katarzyny z Łętowskich Bobrownickich, którzy najprawdopodobniej wybudowali zachowany do czasów obecnych klasycystyczny dwór z niewielkim parkiem krajobrazowym i towarzyszącym mu folwarkiem. W drugiej połowie XIX w. dziedzicem wsi był Tytus Bobrownicki, w latach 30-tych XX w. zaś rodzina Wykowskich. W granicach Łęk Dolnych istniał także drugi folwark, należący w połowie XIX w. do Lubienieckich, przekazany później pilźnieńskiemu klasztorowi oo. karmelitów. Na jego terenie powstał przypuszczalnie murowano – drewniany budynek mieszkalny z niewielkim parkiem,  a także browar. Od 1925 r. cały ten zespół znalazł się w posiadaniu Tomasza Augustyna, wójta wsi. W latach 30-tych XX w. Łęki liczyły blisko 1700 mieszkańców, obecnie zaś ponad 3000. Ostatnim właścicielem majątku ziemskiego w Łękach Górnych byli do 1945 r. Jan i Helena Artwińscy. Pomnik nagrobny Jana Artwińskiego i jego rodziny znajduje się na tamtejszym cmentarzu.

Nieco inaczej przedstawia się historia Zwiernika. Wieś ta stanowi północno – wschodnią część Gminy Pilzno. Powstała w miejscu osady leśnej o rodowodzie niemal równym Pilznu. Już w roku 1373 stała się wsią parafialną. Najprawdopodobniej w XV w. wzniesiono we wsi drewniany kościół p. w. św. Marcina, który spłonął u schyłku XVIII w. Według zachowanych materiałów źródłowych, w XV w. wieś należała do Stanisława Zakliki i Piotra ze Zwiernika, następnie zaś do rodu Lipińskich h. Półkozic. W początkach XVI w. wieś przeszła w ręce Stanisława Ligęzy. Pod koniec tego stulecia dzieliła się już na cztery części, należące do Stanisława Ligęzy, Stanisława Bissowskiego, Kacpra Wierzbięty i Hieronima Zakliki. Za czasów Kazimierza Jagiellończyka mieszkańcy Zwiernika aktywnie uczestniczyli w budowie pilźnieńskich wodociągów, a woda prowadzona była drewnianymi rurami z górującego nad Zwiernikiem wzgórza Budyń, przez cały obszar wsi. Jednym z wydarzeń godnych odnotowania w historii miejscowości była rozegrana na jej terenie, w 1768 r., jedna z potyczek konfederatów barskich z oddziałem wojsk rosyjskich.  W latach 1776 – 1786 właścicielem Zwiernika był starosta pilźnieński Stanisław Piniński. W wieku XIX wieś znajdowała się w rękach rodu Romerów i Bzowskich. Kilkakrotnie w tym czasie ulegała pożarom. Dwa najgroźniejsze z nich, w 1774 i 1885 r., zniszczyły miejscową świątynię. Obecny kościół zbudowany został w 1664 r. w Padwi Narodowej, a w 1891 r. został przeniesiony do Zwiernika i odbudowany na obecnym miejscu. Pod koniec XIX w., wieś dysponowała szkołą a posiadłość ziemska należała do Katarzyny Kopydłowskiej, od roku 1930 zaś do Wincentego Bzowskiego. Po II wojnie św. wieś poddana została, podobnie jak inne miejscowości wiejskie w regionie, parcelacji. Majątki zaś i pozostałości folwarczno – dworskie przejął skarb państwa.

Jedną ze starszych wsi ziemi pilźnieńskiej jest także, leżący na prawym brzegu Wisłoki, sąsiadujący z Pilznem od wschodu Dobrków. Wieś ta wyrosła niewątpliwie ze znacznie starszej osady. Z zachowanych źródeł wynika, iż w 1358 r. Andrzej i Borysław h. Topór, dziedzice wsi, zobowiązani zostali przez biskupa krakowskiego Bodzantę do odbudowy spalonego, drewnianego kościoła. Budynek ten musiał więc zostać wzniesiony wcześniej. Jednak pierwszy, znany w źródłach, tutejszy proboszcz Wacław, został odnotowany dopiero w 1449 r. U schyłku XV stulecia wieś nawiedziła zaraza, która zdziesiątkowała mieszańców. W latach 1565 – 1587, za sprawą ówczesnego dziedzica Dobrkowa Mikołaja Koniecpolskiego, kasztelana rozpierskiego wyznania kalwińskiego, a także jego synów Mikołaja i Stanisława, murowany już kościół stał się protestanckim zborem. Po śmierci tego ostatniego klucz dobrkowski przejęła wdowa po nim, Katarzyna z Czyżowskich wraz z synami. Budynek zboru przekształcono powtórnie  w kościół parafialny. W 1595 r. źródła zanotowały istnienie w Dobrkowie parafialnej szkoły. W drugiej połowie XVIII w. wieś przeszła w posiadanie rodu Bobrownickich. Interesująca informacja na temat wsi zachowała się  w dziele słynnego polskiego geografa Ewarysta Kuropatnickiego z 1786 r., „Geografia albo dokładne opisanie królestwa Galicyi i Lodomeryi”. Autor zanotował, iż we wsi znajduje się „piękny ogród, przewóz cesarski na Wisłoce na trakcie wiedeńskim, austerie osobliwie Pilźniątko i huty szklane”. Podczas rabacji galicyjskiej, w 1846 r. zginęła ówczesna właścicielka Dobrkowa, Pelagia z Morskich Bobrownicka, której pomnik nagrobny znajduje się na lokalnym cmentarzu. W latach osiemdziesiątych XIX stulecia, kiedy wieś znajdowała się w rękach rodziny Erhauserów, jej liczebność przekroczyła 160 mieszkańców, a obszar dworski liczył blisko 170 hektarów. W 1920 r. uległ on parcelacji, a wieś wspólnie z całą ziemią pilźnieńską przetrwała okres II wojny św., należąc obecnie do najludniejszych miejscowości gminy.

Leżąca między Dobrkowem a dorzeczem Wisłoki wieś Mokrzec również swą metryką sięga XIV w. Zachowane źródła podają na jej temat niewiele wiadomości. Dzieje wsi były najprawdopodobniej przez całe wieki nierozerwalnie złączone z historią Dobrkowa. W połowie XVI w. Mokrzec należał do Mikołaja i Stanisława Koniecpolskich – właścicieli Dobrkowa. W wieku XIX na obszarze wsi znajdował się folwark dworski, tartak, a także gorzelnia. Do lat 30-tych XX w. majątek był nieodmiennie własnością kolejnych dziedziców Dobrkowa.

Szlachecką wsią w granicach terytorialnych parafii Dobrków była Gębiczyna, usytuowana w punkcie kulminacyjnym rozległego wzniesienia, na prawym brzegu Wisłoki. W źródłach pojawiła się ona dopiero w XVI w. W latach 1550 – 1588 należała do braci Mikołaja i Stanisława Koniecpolskich, h. Pobóg, wspomnianych już dziedziców klucza dobrkowskiego. Już wtedy istniał w niej folwark szlachecki, a od 1849 r. drewniany dwór stojący przy drodze do Połomi.  W 1881 r. dwór wyposażono w tartak, dwa browary i trzy młyny wodne. W początkach XX w. we wsi wybudowano szkołę, która w latach następnych była wielokrotnie przebudowywana. Ostatnim zanotowanym właścicielem dworu był Edward Staroń, emerytowany profesor i burmistrz miasta Dębicy.

Związana z Dobrkowem, jest także leżąca na prawym brzegu Wisłoki wieś Gołęczyna. O jej historii do naszych czasów także przetrwało niewiele informacji. Pierwotnym jej właścicielem był Andrzej z rodu Gryfitów. W 1471 r. nabyli ją bracia Mikołaj i Piotr Latoszyńscy. W 1523 r. miejscowość ta wraz z Jaworzem, tzw. „prawem kaduka” przypadła królowi Zygmuntowi I Staremu, po zmarłym bezpotomnie uprzednim właścicielu – Mikołaju Jaworskim. Ten z kolei przekazał ją staroście pilźnieńskiemu Janowi Tarnowskiemu. Od połowy XVI stulecia wieś należała do wspominanego już kasztelana rozpierskiego, Mikołaja Koniecpolskiego h. Pobóg. W źródłach XIX-wiecznych Gołęczyna notowana jest jako należąca do dóbr Dobrkowa. Po II wojnie św., wzorem pozostałych wsi klucza dobrkowskiego uległa parcelacji, a większość ziem przeszła w ręce państwa.

Do parafii dobrkowskiej należały także sołectwa Jaworze Dolne i Jaworze Górne, stanowiące do połowy XIX stulecia jedną wieś - Jaworze. Dokładny czas jej powstania nie jest bliżej znany. Można jedynie przypuszczać, iż rozwinęła się ona na bazie wczesnego osadnictwa doliny Wisłoki. Jako wieś rycerska na prawie magdeburskim lokowana została na przełomie XIV/XV w. W 1473 r. jako jej dziedzic pojawia się w źródłach Mikołaj z Jaworza. Jak już wspomniano, wieś ta w 1523 r. przeszła w ręce królewskie, następnie zaś przekazana została staroście pilźnieńskiemu Janowi Tarnowskiemu. Od połowy XVI w. jako dobra dziedziców Dobrkowa znajdowała się w rękach braci Mikołaja i Stanisława Koniecpolskich. Końcem XVIII w. przeszła w ręce Pieniążków, następnie zaś rodu Bobrownickich, którzy do połowy XIX w. skupiali w swych rękach większość okolicznych wsi. Na początku XX w. tereny te znalazły się w rękach ostatnich właścicieli Strzegocic - Łopuskich.

Znikoma ilość wiadomości zachowała się także o historycznych początkach wsi Parkosz, leżącej w zakolu prawobrzeżnej Wisłoki. Osada ta istniała już zapewne w XIII w. Jako wieś rycerska na prawie magdeburskim lokowano została w połowie wieku XIV. W XVI stuleciu, wraz z Dobrkowem, Gołęczyną, Jaworzem i Mokrzcem należała do Mikołaja i Stanisława Koniecpolskich h. Pobóg, synów Stanisława, starosty przemyskiego. W 1700 r. wieś była w posiadaniu Alberta Krzyżanowskiego, później zaś Zofii Arcichowskiej i jej synów. W XIX stuleciu miejscowość należała do Kajetana Bobrownickiego, dziedzica Mokrzca i Jaworza. Być może to on był inicjatorem budowy murowanego, klasycystycznego dworu i otaczającego go założenia ogrodowo – parkowego, wraz z pobliskim folwarkiem. W 1925 r., majątek przeszedł w ręce Marii ze Stajałowskich Jurkiewiczowej. Pięć lat później wybudowano szkołę powszechną. Ostatnią właścicielką majątku w Parkoszu, dzierżącą majątek do roku 1945, była Helena Płocka z poddębickiej Wolicy.

Czternastowieczną metryką może poszczycić się, sąsiadująca z Pilznem od strony północnej, wieś Lipiny. Wraz z przysiółkami Kozia Wola, Wola Lipieńska, Zajączkowice, i Rędziny, rozciąga się ona na rozległej nadwisłockiej równinie. Już w 1336 r. odnotowano ją jako wieś parafii Pilzno. W 1372 r. sołtys wsi Lipiny Mikołaj, zobowiązany został do założenia miasta Dębicy, o czym mówi tamtejszy dokument lokacyjny. Już wówczas więc Lipiny były wsią na prawie magdeburskim. W przywoływanej już na kartach tego opracowania „Geografii królestw Galicyi i Lodomeryi”, zapisano informacje o właścicielach Lipin przed 1786 r.: „Łęki i Lipiny z sobą łączące się, obie dziedziczne domu hrabiów Lubienieckich…., obfitują w lny i traczów”. Po okresie rabacji galicyjskiej, ok. 1850 r., ówczesna właścicielka Lipin Joanna Lubieniecka ofiarowała lipińskie dobra  - dwór wraz z obszernym parkiem  - klasztorowi oo. karmelitów w Pilźnie. W ostatnich latach XIX stulecia ojcowie karmelici dokonali przebudowy i modernizacji drewnianego dworu w murowany, neogotycki dom zakonny, urządzając w nim także kaplicę, będącą obecnie kościołem parafialnym wsi.

Niedaleko od Lipin, na północ od Pilzna, rozciąga się wieś Machowa, usytuowana na równinie, będącej fragmentem południowej części Płaskowyżu Tarnowskiego. Powstała ona w miejscu istniejącej wcześniej, XV-wiecznej osady. Lokowana została w myśl aktu lokacyjnego z 16 sierpnia 1407 r., z inicjatywy braci Michała, Jana oraz Jakuba z Dębicy. Od tego czasu była wsią szlachecką na prawie magdeburskim, wchodzącą w skład parafii w Łękach Górnych.  Następne, związane z wsią archiwalia pochodzą dopiero z wieku XVII. Podają one nazwisko kolejnych jej właścicieli – rodu Olszewskich. W pierwszej połowie XVII stulecia Machowa, podobnie jak Łęki, należała już do rodu Romerów. Od drugiej połowy tegoż wieku znalazła się w rękach Lubienieckich z Lipin i pozostała w tym rodzie przez blisko sto następnych lat. Tylko przez kilka lat w tym okresie, z bliżej nieznanych przyczyn, wieś przeszła na własność Macieja Niemyskiego. Szczególnie zapisał się on w dziejach miejscowości, fundując w niej kościół p. w. św. Trójcy. Stał się on początkowo placówką filialną a później ekspozyturą parafii w Łękach Górnych. W latach 80-tych XVIII w. właścicielem Machowej został Walenty Ankwicz h. Abdank i w rękach tego rodu wieś znajdowała się do połowy wieku XIX . Wnuk Walentego, Mikołaj Abdank wzniósł we wsi barokowo – klasycystyczny pałac, otoczony rozległym ogrodem angielskim, który niestety nie zachował się do naszych czasów. Ostatnim właścicielem majątku w Machowej był, do roku 1945, Tytus Kasprzykowski. Po rozparcelowaniu gruntów wiejskich pałac przejął skarb państwa. Zamieszkało w nim kilka rodzin, których domy zostały zniszczone na skutek działań wojennych. Ulokowano w nim także wiejską świetlicę. Budynek spłonął doszczętnie w 1958 r. Obecnie wieś liczy blisko 800 mieszkańców.

Tuż za Machową znajduje się miejscowość Podlesie - niewielka wieś uformowana administracyjnie w początkach lat 30-tych XX w., na skutek połączenia kilu osad o XVIII i XIX - wiecznej proweniencji, należących uprzednio do Łęk Górnych i Machowej. Już w pierwszych latach istnienia wsi wybudowano szkołę powszechną i Dom Ludowy. Szczególną atrakcją tej miejscowości jest jej krajobraz i położenie  w okolicach rezerwatu florystycznego „Słotwina”.

Najmniejszą miejscowością Gminy Pilzno jest Połomia, należąca historycznie i  obecnie do parafii Dobrków. Istniała już najprawdopodobniej w początkach XVI w., a pierwszym jej właścicielem miał być starosta pilźnieński Jan „Ciężki” Tarnowski, który otrzymał ją na mocy nadania królewskiego. W drugiej połowie wieku XVI jako jej właściciela zanotowano Mikołaja Koniecpolskiego, kasztelana rozpierskiego. Kolejne wiadomości na temat wsi pochodzą z 1887 r. notując wśród wiejskich zabudowań folwark z dworkiem, browar oraz wytwornię garnków z „białego kruszca”. Położenie na krańcach gminy, w trudno dostępnym terenie, nie sprzyjało rozwojowi wsi. Obecnie Połomię zamieszkuje zaledwie 59 mieszkańców.

W związku z rozpoczęciem z dniem 25 maja 2018 r. stosowania Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych, prosimy o zapoznanie się z Klauzulą informacyjną. Zamknij