EKSPONAT MIESIĄCA - ACH TE STROJE, WDZIĘK I SZYK !!

Płaszczyk do sukni balowej,wieczorowej, ok. 1910 r.

szycie ręczne i maszynowe, haft, szamerunek

Materiał: wełniana tkanina o splocie skośnym, jedwabna pasmanteria.

Czarny płaszczyk do sukni balowej lub wieczorowej, długi rękaw, sznurowany pod szyją na dwa sznureczki, częściowo zdobiony szamerunkiem, w dolnej partii płaszcza i na rękawach ażurowe aplikacje - secesyjna dekoracja z motywem wijącej się roślinności, wykonana częściowo szamerunkiem. Przód płaszczyka na krawędziach zewnętrznych także zdobiony ażurowymi aplikacjami z motywem kwiatów. Płaszczyk bez podszewki.

MRP/Dep./205

Depozyt Anny Szymańskiej, Tarnobrzeg

Moda kobieca z okresu przełomu XIX i XX w., zwanego też „belle epoque” lub secesją należy do jednej z najefektowniejszych w historii. „Belle epoque” to okres mniej więcej od lat 70. XIX w. po wybuch I wojny św. Moda tak dalece uległa demokratyzacji, że o ile w pierwszej poł. XIX w. nie spotykało się na ulicy zbyt wielu modnie ubranych pań i bez problemu można było rozpoznać status społeczny przechodnia, o tyle na przełomie wieków, zwłaszcza w dzień świąteczny, trudno było odróżnić bogatą mieszczankę od arystokratki, córkę rzemieślnika od kupcówny.  Praktycznie każdy mógł sobie pozwolić na modny strój. Suknie stawały się prostsze i bardziej obcisłe. Ważną częścią stroju kobiecego był żakiecik i bluzka. Zwiększył się repertuar strojów noszonych na różne okazje, jak jazda automobilem, rowerem czy piknik. Suknie stały się bardziej kolorowe, ważną rolę odgrywały także dodatki – kapelusze, parasolki, torebki, i oczywiście płaszczyki. Dzięki rozwijającej się produkcji przemysłowej stroje kobiet ze wszystkich warstw społecznych zbliżyły się do obowiązującej mody, choć najbogatsze kobiety ubierały stroje szyte na miarę z modnych wówczas materiałów – wełna, jedwab, tafta, aksamit, satyna i welwet. 

Zainteresowanych ciekawostkami historycznymi o modzie, dawnych obyczajach, ówczesnych „nowinkach” technicznych odsyłamy do fantastycznego bloga historyczno – obyczajowego pani Agnieszki Lisak, z którego pochodzą prezentowane przez nas fotografie archiwalne.